Prezesi Towarzystwa Przyjaciół Warszawy

Renata Marut, prezes od 21 marca 2019 r.

Renata Marut

dr Beata Michalec, prezes od 15 czerwca 2013 r. do 20 marca 2019 r.

Beata Michalec (ur. 17 lutego 1964 roku w Warszawie) — doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie historii, dyrektor przedszkola, społecznik, prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Warszawy od 15 czerwca 2013 roku.

Ukończyła Uniwersytet Warszawski Wydział Pedagogiczny, Podyplomowe Studia na Uniwersytecie Warszawskim — Centrum Studiów Samorządu Terytorialnego i Rozwoju Lokalnego, Podyplomowe Studia na Uniwersytecie Warszawskim Wydział Biologii w zakresie Ochrony Środowiska oraz studia doktorskie w Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku.

Od ponad dwudziestu pięciu lat związana z warszawską oświatą. Jest biografką Tekli Bądarzewskiej polskiej zapomnianej XIX-wiecznej kompozytorki. Przewodnicząca społecznego Komitetu Organizacyjnego Przywracania Pamięci Tekli Bądarzewskiej przy Towarzystwie Przyjaciół Warszawy. Inicjatorka i pomysłodawca wielu akcji społecznych prowadzonych przez Towarzystwo Przyjaciół Warszawy na rzecz miasta. W latach 2010 — 2012 społeczna przewodnicząca konkursu „Warszawa w kwiatach i zieleni”, konkursu zainicjowanego w 1935 roku przez Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W 2011 roku doprowadziła do nadania nazwy skwerowi w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy imieniem Tekli Bądarzewskiej, a w marcu 2012 r. doprowadziła do wydania pierwszej polskiej płyty z muzyką Tekli z Bądarzewskich Baranowskiej „Zapomniany dźwięk” w wykonaniu dr hab. Marii Pomianowskiej i przyjaciół.

Pomysłodawczyni i organizatorka w 2013 roku I Kongresu Towarzystw Przyjaciół Miast, Miasteczek i Ziem Mazowsza, który był poświęcony przyszłości działalności Towarzystw. W 2014 roku doprowadziła do nagrania filmu dokumentalnego „Stanisław Lorentz — pamięć zapisana w kadrze” oraz ustanowienia w Towarzystwie Przyjaciół Warszawy „Roku 2014 — rokiem Stanisława Lorentza”. Pomysłodawczyni certyfikatu „Varsavianistyczna szkoła” przyznawanego przez Towarzystwo Przyjaciół Warszawy od 2014 roku warszawskim placówkom oświatowym realizującym edukację varsavianistyczną.

Odznaczona: Medalem „Zasłużony dla Miasta Mławy”; Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”; Odznaką Honorową „Zasłużony dla Warszawy”; Medalem Komisji Edukacji Narodowej; Medalem im. dr Henryka Jordana; Odznaką „Przyjaciel Dziecka"; Kombatanckim Krzyżem Pamiątkowym — Zwycięzcom; Medalem Zygmunta Jana Rumla; Kombatanckim Krzyżem Zwycięstwa; Medalem Pamiątkowym Pro Masovia; lauratka Nagrody Południa 2018.

W grudniu 2015 roku została powołana do Społecznej Rady Ochrony Dziedzictwa Kulturowego przy Prezydencie m.st. Warszawy, organu doradczego Prezydenta miasta w sprawach ochrony dóbr kultury.

Pomysłodawczyni symbolicznej nagrody 1944 zł dla Powstańców Warszawskich.

Publikacje

  1. Tekla z Bądarzewskich Baranowska. Zapomniana kompozytorka z Mazowsza, Typografia, Pułtusk 2016
  2. Tekla z Bądarzewskich Baranowska. Autorka nieśmiertelnej La prière d’une vierge. Miejsca. Czas i Ludzie, Ekbin Studio PR, Warszawa 2012

Artykuły

  1. Przedwojenny Annopol — miasto w mieście. „Stolica” nr 1-2 (2320/2321) 2019 — (artykuł o przedwojennym miasteczku dla bezdomnych na Annopolu)
  2. 100-lecie wyborów do Rady Miejskiej. Blog „Dzień dobry Warszawo” (22 lutego 2019 r.) — (artykuł o historii pierwszych demokratycznych wyborach Rady Miejskiej w Warszawie w niepodległej Polsce)
  3. Kwietna rewia. „Stolica” 10 (2317) 2018 (artykuł o historii przedwojennej rewii „Warszawa w kwiatach”)
  4. O czasopismach warszawskich, „Między nami Aninaninami” 2017, nr 4/100
  5. Przeszłość dla przyszłości- Towarzystwo Przyjaciół Warszawy [w:] Przeszłóść i tożsamość Mazowsza w świetle badań naukowych i działalności społecznej, pod red. R. Lolo, K. Łukowski, Akademickie Towarzystwo Edukacyjno-Naukowe ATENA i Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk 2017
  6. „Warszawa w kwiatach i zieleni” w latach 1935-1939, „Kronika Warszawy” 2017 nr 1
  7. Tekli Badarzewskiej związki z Pułtuskiem, „Pułtuski Notatnik Kulturalny” [w:] „Pułtuska Gazeta Powiatowa” nr 17(871) 2016; nr 22(876) 2016; nr 26(880) 2016
  8. Między dworem a salonem, „Stolica” 6-7(2290) 2016, (artykuł o Pulinie Fechner, warszawskiej artystce XIX wieku)
  9. Ukwiecajcie okna i balkony, „Stolica” 5(2288) 2016 (atykuł o przedwojennej historii konkursu „Warszawa w kwiatach”)
  10. Tekla z Bądarzewskich Baranowska — kompozytorka z Mazowsza, „Studia Mazowieckie” Rok X/XXIV, nr 2, 2015
  11. Człowiek Warszawa, czyli wspomnienie o Stanisławie Lorentzu, „Stolica” 4(2264) 2014
  12. 50 lat działalności TPW, „Czuwaj” 11(321) 2014
  13. 50 lat Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, praca zbiorowa pod red. Agnieszki Skórskiej-Jarmusz, „Kronika Warszawy” 1/148/2013
  14. Trzymał Warszawę żelazną ręką październik „Stolica” 10(2258) 2013 (artykuł o marszałku Franciszku Bielińskim)
  15. Królikowski L., Michalec B. 50 lat Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, „Stolica” 3(2251) 2013
  16. Powrót z Tokio do Warszawy, „Stolica” 4(2217) 2010 (artykuł poświęcony Tekli Bądarzewskiej)
  17. Mali warszawiacy poznają muzykę Tekli Bądarzewskiej [w:] Edukacja w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2010
  18. Ocena pracy nauczyciela [w:] Prawo w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2008
  19. Inne formy wychowania przedszkolnego [w:] Prawo w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2008
  20. Podstawa programowa wychowania przedszkolnego i programy nauczania w przedszkolu [w:] Prawo w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2007
dr hab. Lech Królikowski, prezes w latach 1993 – 2013

Lech Wojciech Królikowski (ur. 23 kwietnia 1944 w miejscowości Czyżów Szlachecki) – polski varsavianista i samorządowiec, burmistrz Mokotowa (1990–1992), radny Ursynowa i przewodniczący Rady Dzielnicy (od 2010), profesor i rektor Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia.

Życiorys

Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, następnie zaś studiował podyplomowo na Uniwersytecie Warszawskim. Uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, a w 2009 habilitację na podstawie pracy Szkolnictwo dawnej Warszawy. Rzecz o korelacji pomiędzy rozwojem miasta a szkolnictwem. Od połowy XVII wieku do wybuchu drugiej wojny światowej.

W okresie PRL współpracował m.in. ze "Stolicą". W latach 1993–2013 prezes Towarzystwa Przyjaciół Warszawy. Był pracownikiem Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk im. Tadeusza Manteuffla, następnie zatrudniony w Najwyższej Izbie Kontroli. Autor wielu publikacji związanych z Warszawą. 1 marca 2010 został rektorem Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia.

Od 20 lat związany z warszawskim samorządem. W latach 1990–1992 sprawował urząd burmistrza Mokotowa jako przedstawiciel Komitetu Obywatelskiego. W wyborach w 1991 i 1993 bez powodzenia ubiegał się o mandat posła na Sejm z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W latach 1994–2002 zasiadał w radzie Ursynowa z ramienia Unii Wolności. W wyborach w 2002 bezskutecznie kandydował do Rady Warszawy z listy Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2006 i 2010 uzyskiwał mandat radnego Ursynowa z rekomendacji komitetu "Nasz Ursynów". Przystąpił także do Stronnictwa Demokratycznego, gdzie zasiadał w Radzie Naczelnej. 1 grudnia 2010 został wybrany na przewodniczącego rady dzielnicy Ursynów głosami PiS i "Naszego Ursynowa". 9 grudnia 2010 rada Warszawy przyjęła uchwałę o unieważnieniu głosowania z powodów błędów proceduralnych i o jego powtórzeniu na następnej sesji rady. 13 grudnia został ponownie wybrany na przewodniczącego Rady.

Jest członkiem zarządu stowarzyszenia "Nasz Ursynów", zasiadł również we władzach krajowych Ruchu Społeczno-Samorządowego "Nasza Metropolia".

Wybrane dzieła
  • Warszawskie adresy Marszałka. PWN Warszawa, 1990, ISBN 83-01-10291-8.
  • Bitwa Warszawska 1920 roku. PWN Warszawa 1991, ISBN 83-01-10316-7.
  • Twierdza "Warszawa". Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08323-1.
  • Szkolnictwo dawnej Warszawy: rzecz o korelacji pomiędzy rozwojem miasta a szkolnictwem: (od połowy XVII wieku do wybuchu drugiej wojny światowej). Muzeum Historyczne m. st. Warszawy, 2008. — (Biblioteka Warszawska), ISBN 978-83-88477-81-2.
  • Warszawa – dzieje fortyfikacji. Wydawnictwo Trio, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-7436-269-6.

Źródło: Wikipedia

prof. Stanisław Lorentz, prezes w latach 1963 – 1991

Stanisław Lorentz (ur. 28 kwietnia 1899 w Radomiu, zm. 15 marca 1991 w Warszawie) − polski historyk sztuki, muzeolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1935–1982 dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie, poseł na Sejm PRL IV kadencji.

Życiorys

Egzamin maturalny zdał w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował historię sztuki. W 1924 obronił doktorat na temat twórczości Efraima Szregera.

Karierę zawodową rozpoczął przed wojną. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego. Po rezygnacji ze stanowiska był wykładowcą Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie II wojny światowej) pełnił funkcję dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie. Tablica upamiętniająca Stanisława Lorentza w Hawanie

We wrześniu 1939 i podczas okupacji niemieckiej zasłużył się w akcji ratowania dóbr kultury polskiej i najcenniejszych zabytków znajdujących się w Warszawie. W 1942 dzięki jego staraniom niemieckie władze odstąpiły od planu zniszczenia pomnika Jana Kilińskigo, wyrażając zgodę na jego zdeponowanie w podziemiach Muzeum Narodowego.

Po 1945 działał na rzecz odbudowy zabytków i muzeów. W latach 1945–1951 stał na czele Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków, a w 1947 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W 1947 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Od roku 1949 był członkiem PAU, a od 1952 PAN. W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu. Był ekspertem UNESCO ds. ochrony zabytków, szczególnie zaangażowany w sprawę odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej. W 1952 wraz z Bogusławem Leśnodorskim otrzymał zespołową nagrodę państwową II stopnia. W 1955 odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy. W 1976 otrzymał dyplom ministra spraw zagranicznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Stefana Olszowskiego.

Od 1937 roku związany z Klubem Demokratycznym w Wilnie oraz SD (był członkiem Rady Naczelnej w latach 1961–1965). W latach 1965–1969 sprawował mandat posła na Sejm PRL z ramienia Stronnictwa Demokratycznego.

Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.

Życie prywatne

Ojciec historyka literatury Aliny Kowalczykowej i socjologa Ireny Nowak.

Upamiętnienie
  • Tablica w Bramie Zygmuntowskiej Zamku Królewskiego w Warszawie.
  • Jego imię nosi dziedziniec (skwer) w Muzeum Narodowym oraz aleja biegnąca na tyłach muzeum.
  • Tablica pamiątkowa przy wejściu głównym do Muzeum Narodowego w Warszawie.

Źródło: Wikipedia

Zdjęcie: fragment fotografii z archiwum TPW: „Jubileusz 80-lecia Prof. Stanisława Lorentza (uroczystość zorganizowana 27 kwietnia 1979 r. w Stołecznym Domu Kultury Nauczyciela przez członków Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Warszawy)”.

Prezesi Honorowi

  1. dr hab. Lech Królikowski
  2. Maria Marzena Grochowska